لیک درین خطهٔ شمشیر بند

بر تو کنم خطبه به بانگ بلند

دست برآوردم از آن دست بند

راهزنان عاجز و من زورمند

ورنه چرا کرد سپهر بلند

شهر‌گشا‌یی چو ترا شهربند‌؟

چرخ نه‌ای محضر نیکی پسند

نیک دراندیش ز چرخ بلند

داغِ بلندان طلب، ای هوشمند

تا شوی از داغِ بلندان بلند

چون تو نداری سر این شهر‌بند

برق شو و بر همه عالم بخند

گفته سخا را قدری ریشخند

خوانده سخن را طرفی لورکند

بر مکش آوازه‌ی نظم بلند

تا چو نظامی نشوی شهر‌بند

باد صبا بین که چها می کند

کس نکند آنچه صبا می کند

مست بگلزار رود بامداد

عربده با شاخ و گیا میکند

طیرة طفلان چمن می دهد

[...]

آتشِ سوزان نکند با سپند

آنچه کند دود دل دردمند

گر دهدم تا جور سر بلند

در نتوان باز به دریا فگند

آنچه زسر جوش دل نقشبند

معنی نو بود و خیال بلند

راند زلکهنوتی و دریای هند

تا سپهش گرد برآرد زسند

تیغ زنان همه اقلیم هند

نیزه گذاران نواحی سند

گرم فرو جست ز تخت بلند

کرد به آگوش تن ارجمند

او شده زین سو پسر دردمند

آه برآورد به بانگ بلند

بیشتراز علم و ادب بهره مند

اهل سخن خود که شمارد که چند

وقت دو منزل بدمی بل دو چند

بار سن و سلسله و تخته بند

پیچش خرطوم بسان کمند

اژدری افتاده ز کوه بلند

بر شده بالا و سوارش بلند

چون دو پیاده به پس پیل بند