باز جهان گشت چو خرم بهشت

خوید دمید از دو بناگوش مشت

ابر به آب مژه در روی کشت

گل به مل و مل به گل اندر سرشت

وهم تهی پای بسی ره نبشت

هم زدرش دست تهی بازگشت

بود درین گنبد فیروزه خشت

تازه ترنجی زسرای بهشت

ره نه کز آن در بتوانم گذشت

پای درون نی و سر باز گشت

تخم وفا در زمی عدل گشت

وقفی آن مزرعه بر ما نوشت

داد بگسترد و ستم درنبشت

تا نفس آخر از آن برنگشت

سال جهان گر چه بسی درگذشت

از سر مویش سر موئی نگشت

دید بنوعی که دلش پاره گشت

برزگری پیر در آن ساده دشت

گفت فلان نیم‌شب ای گوژپشت

بر سر کوی تو فلان را که کُشت

هر که یقین را به توکل سرشت

بر کرم الزوق علی‌الله نوشت

از من و تو هرکه بدان درگذشت

هیچکسی بی غرضی وا نگشت

تیر بدان پایه ازو درگذشت

رخش بدان پویه به گردش نگشت

بر سر خاک از فلک تیز گشت

واقعه تیز بخواهد گذشت

پای مسیحا که جهان می‌نبشت

بر سر بازارچه‌ای میگذشت

تا چه کنی این گل دوزخ سرشت

خیز و بده دوزخ و بستان بهشت

چونکه سوی خاک بود بازگشت

بر سر این خاک چه باید گذشت

دوزخی افتاد بجای بهشت

قیصر آن قصر شده در کنشت

سیم خدا چون به خدا بازگشت

سیم کشی کرد و ازاو درگذشت

تازه بنا کرد و کهن در نوشت

ملک بر آن تازه ملک تازه گشت

قصد سرم داری خنجر به مشت

خوشتر از این نیز توانیم کشت

برگ گل از لطف تو نرمی بیافت

بر مثل خار چرایی درشت

تیغ زدی بر سرم ای آفتاب

[...]