جز تو نزاد حوا و آدم نکشت

شیرنهادی به دل و بر منشت

معجز پیغمبرِ مکّی تویی

به کنش و به منش و به گوشت

فخر کند عمار روزی بزرگ

[...]

باز جهان گشت چو خرم بهشت

خوید دمید از دو بناگوش مشت

ابر به آب مژه در روی کشت

گل به مل و مل به گل اندر سرشت

وهم تهی‌پای بسی ره نبَشت

هم ز درش دست‌تهی باز‌گشت

بود درین گنبد فیروزه خشت

تازه ترنجی ز سرای بهشت

ره نه کز آن در بتوانم گذشت

پای درون نی و سرِ باز گشت

تخم وفا در زمی عدل کشت

وقفی آن مزرعه بر ما نوشت

داد بگسترد و ستم درنبشت

تا نفس آخر از آن برنگشت

سال جهان گرچه بسی درگذشت

از سر مویش سرِ مویی نگشت

دید به‌نوعی که دلش پاره گشت

برزگر‌ی پیر در آن ساده دشت

گفت: «فلان نیم‌شب ای گوژپشت

بر سر کوی تو فلان را که کُشت؟»

هر که یقین را به توکّل سرشت

بر کرم «الرزق علی‌الله» نوشت

از من و تو هرکه بدان در گذشت

هیچکسی بی غرضی وا نگشت

تیر بدان پایه ازو درگذشت

رخش بدان پویه به گردش نگشت

بر سرِ خاک از فلکِ تیزگشت

واقعهٔ تیز بخواهد گذشت

پای مسیحا که جهان می‌نَبَشت

بر سر بازارچه‌ای می‌گذشت

تا چه کنی این گل دوزخ سرشت

خیز و بده دوزخ و بستان بهشت

چونکه سوی خاک بود بازگشت

بر سر این خاک چه باید گذشت

دوزخی افتاده به‌جای بهشت

قیصر آن قصر شده در کنشت

سیم خدا چون به خدا بازگشت

سیم کُشی کرد و ازاو درگذشت

تازه بنا کرد و کهن در نوشت

ملک بر آن تازه مَلِک تازه گشت