حمد خداوند سرایم نخست

تا شود این نامه به نامش درست

دور زمین را به زمان باز بست

دام و در از وی با مان باز رست

در وسط ماه ربیع نخست

عزم سفر کرد به مشرق درست

نیستم آن طفل که دیدی نخست

بالغ ملکم به بلاغت درست

شاه به رویش چو نظر کرد چست

دید دران آئینه خود را درست

خود به نعال آمد و بر بست دست

ماند ازان کار عجب هر که هست

صبح هم از تافتن شب برست

طالب شب گشت چراغی بدست

شاه در آن خانهٔ چو بین نشست

وز پل چو بین همه دریا ببست

موج سوی جاریه می‌برد دست

بیل به سیلیش همی کرد پست

کرد گز رسوئی حریفان نخست

کام می آلوده ز جلاب شست

نان تنوری ز طرف قبه بست

زانک بخوان شهٔ عالم نشست

بیره تنبول که صد برگ بست

چون گل صد برگ بیامد بدست

با همه چون سایه شده هم نشست

یک تن و هر جا که بجوئیش هست

چون سر دعوی کشد آن کس زهست

کو ز قفای دو عدم گشت پست

هیچ کس از پیچ کمندت نجست

حبل قضای تو که یارد گسست

آن خلقی تو که ز روز نخست

کون به مهمانی شش روز تست

نور تو هنگامهٔ انجم شکست

دست تو تسبیح ملایک گسست

آنکه در و شوخی خوبان کم است

میل بد و هست ولی یکدم هست

باغ در ایام بهاران خوش است

موسم گل با رخ یاران خوشست

در تن و اندام در اید شکست

لرزه کند پای ز سستی چو دست