بود و نبود آنچه بلند‌ست و پست

باشد و این نیز نباشد که هست

ز‌آتش و آبی که به‌هم در شکست

پیه‌ِ دُر و گُردهٔ یاقوت بست

پای سخن را که دراز‌ست دست

سنگ سراپردهٔ او سر شکست

تختهٔ اول که الف نقش بست

بر در محجوبه احمد نشست

از پی باز آمدنش پای بست

موکبیان‌ِ سخن ابلق به‌دست

رخش بلند آخور‌ش افکند پست

غاشیه را بر کتف هر که هست

تا شب او را چه‌قَدر قدر هست

زهرهٔ شب‌سنج ترازو به دست

گوهر او چون دل سنگی نخَست

سنگ چرا گوهر او را شکست‌؟

چون دهن از سنگ به خونابه شست

نام کرم کرد به‌خود بر درست

دایره بنمای به انگشت دست

تا به تو بخشیده شود هر چه هست

اول بیت ار چه به نام تو بست

نام تو چون قافیه آخر نشست

موسی از این جام تهی دید دست

شیشه به کُهپایه «ارنی» شکست

چون نظر عقل به رای درست

گرد جهان دست برآورد چست

نسبت داودی او کرده چست

بر شرفش نام سلیمان درست

نسبت فرزندی ابیات چست

بر پدر طبع بدارد درست

چون فلک از پای نشاید نشست

تا سخنی چون فلک آری به دست

سینه مکن گر گهر آری به دست

بهتر از آن جوی که در سینه هست

طفل شب آهیخت چو در دایه دست

زنگلهٔ روز فراپاش بست

غافل از این بیش نشاید نشست

بر درِ دل ریز، گر آبیت هست

تازه گیا طوطی شکر بدست

آهوکان از شکرش شیر‌مست