او ستده پیشکش آن سفر

از سرطان تاج و ز جوزا کمر

دید پیمبر نه به چشمی دگر

بلکه بدین چشم سر این چشم سر

چشمه و دریاست به ماهی و در

چشمه آسوده و دریای پر

همسفران جاهل و من نوسفر

غربتم از بی‌کسی‌ام تلخ‌تر

سرخ گلی سبزتر از نیشکر

خشک نباتی همه جلاب‌تر

تنگ دل از خنده ترکان شکر

سرمه بر از چشم غزالان نظر

من شده فارغ که ز راه سحر

تیغ‌زنان صبح درآمد ز در

مانده ترازوی تو بی سنگ و در

کیل تهی گشته و پیمانه پر

آینه‌دار از پی آن شد سحر

تا تو رخ خویش ببینی مگر

تنگ دو مرغ آمده در یکدِگَر

وز دل شه قافیه‌شان تنگ‌تر

آن دگرش گفت کزین درگذر

جور ملک بین و برو غم مخور

رفت بسی دعوی از این پیشتر

تا دو سه همّت به‌هم آید مگر

رفت جوانی به تغافل به سر

جای دریغ‌ست دریغی بخوَر

روزی تو باز نگردد ز در

کار خدا کن غم روزی مخور

نیست بر مردم صاحب‌نظر

خدمتی از عهد پسندیده‌تر

از پی آن گشت فلک تاج سر

کز سر خدمت همه تن شد کمر

ز آمدنی آمده ما را اثر

وز شدنی‌ها شده صاحب‌نظر

در نتوان بستن ازین کوی در

بر نتوان کردن ازین بام سر

غنچه به خون بسته چو گردون کمر

لالهٔ کم عمر ز خود بی‌خبر

چون دل و چشمت به ره آورد سر

ناله و اشکی به ره‌آورد بر