‎آب مرا جانب آن سنگ برد

‎وین سرِ بی ترسم بر سنگ خورد

دل به کف غصّه نباید سپرد

اوّل و آخر همه خواهیم مُرد

این بود آن گفتهٔ پیرِ خِرَد

بشنو کاین گفته خِرَد پرورد

لیک نفاق آمد و کرد آنچه کرد

تا که فتادیم بدین رنج و درد

شحنه ‌حکایت ‌به ‌ملک‌ عرضه کرد

شاه ‌عجب ‌داشت ‌از آن هر سه‌ مرد

گر نخورم من دگری می‌خورد

ور نبرم من دگری می‌برد

جلوه همی کرد چه بستان ورد

سرخ و بنفش آبی واسپید و زرد

زان کله دان از ره خشم و نبرد

عزم برون کردن آن گله کرد

روزی از آنجمله که او ماست برد

بر سر خوان قاضی از آن ماست خورد

بر حسب وعده دکر روز مرد

جا به در دکهٔ صباغ کرد

وقت خود آن لحظه غنیمت شمرد

هرچه که میخواست از آن خانه برد

شد چو به تاثیر می‌از عقل فرد

هیچ نداند که چه گفت و چه کرد

پند و نصیحت به تو ز اهل خرد

آب محیط است که ماهی خورد

نخوت خود بینیش از راه برد

پای پی سرکشی اینسان فشرد

گفت نگارین مرا باد برد

میشنوی؟ آن گل نوزاد مرد