ناظر آن منظر عالی بنا

عاشق و دیوانه و سر در هوا

تا چو زند گام برون از سرا

پشت نسازد ز تکبر دو تا

پست نشد پایه اهل صفا

گرچه فرو دست تواش گشت جا

کو تهاون کرد در تعظیمها

تا که نسیان زاد با سهو و خطا

آستی افشان نسیم صبا

آشتی انگیز اثر بادعا

بسکه بود تشنه عفو و عطا

دست نیارد بره سهو ما

نور عمل داد بشمع صفا

دود دل افشاند بروی دعا

انجمن دهر بروب از صبا

دست سقق نیز بشوی از ضیا

منفعلیم از عمل ناسزا

گر همه نیکست بپوشان ز ما

ساعتی اندوده بنور عطا

خلوتیان حرم کبریا

تا رود آسوده تر اندر هوا

تا بفلک بود سراسر جلا

دل چو ادب دست نشان حیا

لب چو اثر غوطه زنان در دعا

دولت ما بین که صدفهای ما

با گهران ذات نمود آشنا

آنکه ندارد سر این ماجرا

بس بودش ننگ سلامت جزا

زهر عدم کرده بجام حیا

تا بکی این دایگی از مدعا

نغمه طراز چمن مدعا

آینه صورت معنی نما

چهره از او یافته نور حیا

حله او بافته حور صفا

گردن ما سخره طوق فنا

ملک قدم خاص و مسلم ترا

وهم به حکم تو رئیس قوا

عقل غریزی زتو شد مقتدا

در حرم بندگی تو قوا

جمع چو در قوت بنطاسیا