دین که ترا دید چنین مست خواب

چهره نهان کرد به زیر نقاب

شورهٔ او بی‌نمکان را شراب

شور نمک‌دیده درو چون کباب

موج هلاک‌ست سبکتر شتاب

جان ببر و بار درافکن به آب

گفتمش: ای تاجور جم جناب!

بخت ندیده چو تو شاهی به خواب

تاجور شرق برآهنگ آب

کرد طلب کشتی گردون رکاب

کرد چو ره در سرطان آفتاب

چشمهٔ خورشید فرو شد به آب

بس که ستد روز جهان را زتاب

دیده نشد نقش شب الا به خواب

گاه روشن همره او گشته آب

آبله در پاش شده از حباب

از تگ طوفان شکنش در شتاب

معجز نوح آمده بر روی آب

بگذرد از آب سوارش به خواب

غرقه نگردد چو سواران آب

عکس رسنها که فرو شد باب

بست به پهلوی نهنگان طناب

کرد چوره در سرطان آفتاب

چشمهٔ خورشید فرو شد باب

برق به شمشیر در آورد تاب

گشت زره پوش سواران آب

چون زمین از آب شده سیم ناب

باد گره بر زده بر سیم آب

خیمه لشکر همه بر روی آب

راست چو دریا که برارد حباب

پرده برانداخته چون آفتاب

کرده به یک غمزه جهانی خراب

همچو دو آئینه مقابل ز تاب

آب در آن عکس نما، رو در آب

آب فرو ماند چو کوه از شهاب

کوه درامد به تزلزل چو آب

یافته از درگه تو فتح باب

بارگه اِنَّ اِلینا اِیاب

خون دل سوختگان باشد آب

گریه کند بر سر آتش کباب