حاجت عقل اندرو گشت روا ای عجب

ساخت هم از بهر خویش از دل و طبعش سلب

مست تمام آمده است بر در من نیم شب

آن بت خورشید روی و آن مه یاقوت لب

کوفت به آواز نرم حلقهٔ در کای غلام

گفتم کاین وقت کیست بر در ما ای عجب

گفت منم آشنا گرچه نخواهی صداع

[...]

تافت چو صبح دوُیم شاخ ملمع سلب

جرم فلک زیر پای چشمه خور، زیر لب

هودج غنچه چنان بند قماط حریر

شاخ شکوفه کشان طرف ردای قصب

مُهره سیمین حباب ساخته بر نطع آب

[...]

دوش مرا حالتی روی نمودی عجب

در نظرم آفتاب تا سحر از نیمه شب

نادره تر این که شب ، کرد ظهور آفتاب

من شده در پیش او ذره صفت مضطرب

بوده بس از اضطراب بی خبر از خویشتن

[...]

نیست تو را ذره‌ای شمع صفت تاب و تب

هست به پهلوی تو بستر عیش و طرب

در ته سر مانده یی بالش پر روز و شب

خفته چنین بی‌ادب شرم نداری عجب

از عجم اکنون نواست تا به عراق عرب

از حسد شور ماست جان مخالف به لب

پیک همایون شاه کوفت حصار کرب

راه نشابور خواست ریزد یا للعجب

قلزم بحر خدا سبط رسول عرب

ز کبر آن خیره سر ز فخر آن بی‌ادب

ز فرط غیرت فشرد لب مبارک به لب

یعنی کای خودپرست کافر دنیاطلب

به چشم زینب جهان سیاه شد همچو شب

دمی که دید آشنا به طشت زد از غضب

ز قهر چوب یزید به راس شاه عرب

نهاد مهر سکوت ز غم چون (صامت) به لب

آمد مست شراب آن پسر نوش لب

بر سر طالب فکند سایه بوقت طلب

سلطنت نیمروز داد بمن نیم شب

در طرب از جام عشق صافی مینای رب

گشت سوید ای دل مطلع شمس الشموس

در دل ظلمت دمید از دل من آفتاب

زمزمه لا اله الا الله در طرب

از خم توحید ذات بر کف جام شراب

خال چنو خون خشک لعل چو یاقوت تر

روی چو چشم خروس موی چو پر غراب

جز عم لولو شکن لعلش گوهر فروش

لولوی من زود سیر گوهر او دیر یاب

شد حجب کائنات صافی روشن همی

یعنی برداشت عشق از نظر من حجاب

از خم وحدت کشید جام شراب کهن

بی لب و کام و دهن بی عدد و بی حساب

در بر من هر چه هست مغز بود پوست کو

باید افکند پوست دوست شود بی نقاب

عاشقم و جاذبست حسن رخ یار من

عشق بحد کمال حسن بحد نصاب

صاف حقیقت بیار دردی مرگ از پیست

آب زمستان مبر روی زمستان متاب

باشد اگر طالبی بندگی کوی فقر

مکرمت بی زوال سلطنت مستطاب

پای بدولت زند یکه و تنها رود

تا در سلطان فقر احمد ختمی م آب