نیم شب از بام دل اول و بانگ خروس

از گلوی مرغ عشق زد ملک العرش کوس

کرد بعرش وجود خسرو وحدت جلوس

غیبت شمس سما از فلک آبنوس

آمد مست شراب آن پسر نوش لب

بر سر طالب فکند سایه بوقت طلب

سلطنت نیمروز داد بمن نیم شب

در طرب از جام عشق صافی مینای رب

چونان کبک دری وقت خرامش بفر

کاخ مرا داد زیب چون دم طاوس نر

زلفش زاغی سیاه شسته بشاخ گهر

بیضه خورشید و ماه در زده زیر دو پر

داد بمن بی سئوال خوردم فرمود نوش

آمد بانگ خدای زان لب و گفتم بگوش

هرگز نشنیده بود سامعه حق نیوش

این کلمات بدیع در نغمات سروش

جزع بدان باده ریخت لعل بدامن همی

گوهر در پای او ریخت بخرمن همی

عشق تجلی نمود از گهر من همی

من زدم از بیخودی بر من و ماتن همی

بر سر هستی زدم پای بجز هو نبود

نیستی اوصاف ماست هستی جز او نبود

جز قد یک سرو راست بر لب این جو نبود

چندی چشمم گریست زین من و ما کو نبود

هر که بساحل فکند غائله شک و ظن

یافت ز بحر یقین گوهر دریای من

دل که خدا جوی شد کرد سفر از وطن

جان شد سر تا بپای رست از اوصاف تن

در همه بالا و پست غیر یکی دوست کو

هست خدا آشکار آنکه خداجوست کو

سرو بسی کشته اندانکو خودروست کو

آنکه درین جویبار سرو لب جوست کو

کرده تجلی بذات از درو دیوار من

واتش خورشید اوست گرمی بازار من

در سر این چار سوق اوست خریدار من

نیست بجز عشق او کیش من و کار من

ساقی وقت مناخیز که وقت دیست

خون بعروقم فسرد وقت کرامت کیست

موسم بهمن بکاخ فصل بهار میست

هر که نشد مست می مرده مطلق ویست

ایکه تمنا کنی دولت رو سوی فقر

باشد دریای جود قطره از جوی فقر

میشکند پشت شیر صولت آهوی فقر

پیچد دست قضا قوت بازوی فقر

سلطنت ار طالبست سلطان آنجا رود

خواهد دریا شود قطره بدریا رود

آنکه بود دردمند پیش مسیحا رود

بگذرد از خویشتن بی من و بی ما رود

احمد مرسل کزوست سلطنت جزو و کل

رهسپر مستقیم راهنمای رسل

آنکه بمیزان اوست سنگ تمام سبل

جاری در خلق و امر ساری در خار و گل

سید امی که هست زنده بدو باب وام

سیر تمام نفوس در سیر اوست گم

سایه شبدیز او بر سر جبریل سم

هست دم رفرفش سر فلک پیر دم

بنده مردی چنین عنصر کل چون عروب

مرد بری از زوال زن متعال از عیوب

طفل موالید را زادکش و نغز و خوب

شد ز وجوب آشکار کرد بامکان غروب

عقل نخستین بزاد زاد چو خیر الانام

هرگز نشنیده کس عقل بزاید ز مام

شد ز مشیت پدید سید فوق التمام

ساغر وحدت کشید کرد قیامت قیام

امت ختمی زدند تکیه بتوحید ذات

بی سر و بی پا شدند جامع جمع صفات

مردند از خویشتن پیشتر از این ممات

تا که شدندی یموت واقف سر حیات

نوبت دولت زنید شاه مؤید رسید

ای ملکوت سما دولت سرمد رسید

کوس مسیحا مزن نوبت احمد رسید

از حد بحر وجود گوهر بیحد رسید

سید صاحبقران کرد ظهور از قریش

در جلو و اولیا از عقبش جیش جیش

طبل فنا زد کرب کوس بقا کوفت عیش

شعله زد از شرق ذات شمس حقیقت بطیش

هستی چون حلقه ئیست ذات محمد نگین

جای نگین عرش ذات نقش نگین سر دین

حلقه زن مصطفی است حلقه حق الیقین

از جبروت سما تا ملکوت زمین

دید پس از نیستی دیده من ذات او

دست من از نفی من زد در اثبات او

هر که خراب از خودیست اوست خرابات او

نفی اضافات دل صیقل مرآت او

این دل با این شکوه مظهر پیغمبرست

این علم لا مکان اختر پیغمبرست

مسند توحید ماست منبر پیغمبرست

این در دریای ژرف گوهر پیغمبرست

این قبسات حکم از شجر مصطفی است

سالک سینای مدح موسی سر صفاست

چرخ صفاهان دهر مشرق خورشید ماست

فیض الوهی پدید بیحد و بی انتهاست

داد ز اعیان ری ای شه ذو الاعتماد

گشت ازین قوم دون طهران شر البلاد

جز دل درویش نیست در همه کشور جواد

وحدت بی آب و رنگ کثرت بی اعتقاد

اسم امیر وجود رسم غلام عدم

بنده دنیای دون بر عدمستش قدم

سجده بت دیده ئی بین بوجوه عجم

صد بت در آستین روی بسمت حرم

هر که دل خویش را فتنه دیوان کنند

قافیه شد شایگان سجده دیوان کند

شاه چو خواهد که کار روی بسامان کند

گوهر پند حکیم سلسله جان کند

وحدت اگر شد پدید خلق مساوی شود

چون طبقات فلک محوی و حاوی شود

سیر تمام نفوس سیر سماوی شود

کفر بایمان رسد طی دعاوی شود

کثرت اگر چیره شد چیره شود کافری

جان که بتوحید زاد گردد از ایمان بری

از جم دل دیو جهل دزدد انگشتری

مذهب جعفر شود دستخوش پادری

ای شه معراج سیر فرق مرا تاج ده

ذره بی مایه را پایه معراج ده

گوهر شاداب سر زان یم مواج ده

این خزف سوده را خاک بتاراج ده

زود شود مستجاب دعوت اشکستگان

خواهد فیاض صرف رستگی بستگان

کرد چو شاه وجود تقویت خستگان

رست ز مصر هوی موسی وارستگان