خاره سمی مشک دم، پیل تنی شیردل

چشم غزال چگل، والِه جولان وا

دست یکی برزمین پای یکی بر هوا

هردو بهم کامجواز سر مهر و وفا

مرد هوسباز را دست حمایل برن

طوق میان مرد را پای زن بیحیا

هر که ببازار عشق آرد جنس وفا

من شومش مشتری جان دهمش دربها

گر تو درآئی بدیر کعبه مقبل شود

ور تو روی از حرم کعبه فتد از صفا

آخرت ای کعبه نیست خون ذبیحی قول

[...]

آمده از خود بتنگ کو سردار فنا

نوبت منصور رفت گشته کنون دور ما

تا نکنی ترک سرپای در این ره منه

خود ره عشق است این هر قدمی صد بلا

موجهٔ طوفان عشق کشتی ما بشکند

[...]

ای به خلا و ملا خوی تو هنگامه زا

با همه در گفتگو بی همه با ماجرا

شاهد حسن ترا در روش دلبری

طره پر خم صفات موی میان ماسوا

دیده وران را کند دید تو بینش فزون

[...]

ما و شما را به نقد بی خودیی در خور است

زانکه نگنجد در او زحمتِ ما و شما

عشق بیفشرد پا بر نمطِ کبریا

برد به دستِ نخست هستی ما را زما

ای بتِ دیر آشنا این همه ترجیح چیست

بر گُرهِ عاشقان مردم بیگانه را

غالب ازین کفر و دین روسوی معنی گذار

در بر رندان چه فرق کعبه و بتخانه را

جرعه کش مهرتست هر چه بگیتی بقا

ریزه خور قهرتست آنچه بگیهان فنا

تابع امرت قدر مطیع نهیت قضا

خوف موبد بود از تو گسستن رجا

چو گشت میقات گاه برای او کربلا

برید پیوند مهر ز الفت ماسوا

به عهد روز الست ز روی صدق و صفا

به شوق قربان نمود خلیل سان در منا

کنند بذل و هوان طرفه عینا مقیم

«کان لعاداته عند حصول النجا»

عقل دو رو آفرید فلسفه خود پرست

درس رضا میدهی بندهٔ مزدور را

گرفت دست خدا به دست دست خدا

گفت بخلق زمین خواند به اهل سما

هم به برون شد بشیر هم بدرون زد صلا

که بعد من نیست کس جز این علی پیشوا