به پاکی سید فرزند آدم

به نیکی رهنمای خلق عالم

ابوطالب شهنشاه معظم

خداوند خداوندان عالم

خداوند جهان سلطان اعظم

به تدبیر صواب و رای محکم

که و مه لشکر سلطان عالم

به جان وی خورند سوگند محکم

شهنشاهی چو سلطان معظم

به پیروزی شه شاهان عالم

خداوند جهان سلطان اعظم

برون رفت از صفاهان شاد و خرم

اگر چه بود بزمِ شاهْ خُرَّم،

دِگَرْ بَزْمان نَبودَ ازْ بزمِ او کم.

دو زلف عنبرینَ ازْ تاب و از خَم

چو زنجیر و زِرِه اُفْتادِه در هم.

در آمد لشکری از کوه دیلم

گرفته از سپاهش دشت تارم

تن سیمین برادر را ندارم

کجا با او ز یک مادر بزادم

شه شاهان نشسته شاد و خرم

ولیکن ویس بنشسته به ماتم

چو باغی بود روی ویس خرم

ولیکن باغ را در بسته محکم

که بودت هم برادر هم دلارم

شما از یکدگر نایافته کام

چو بشنید این سخن ویس دلارم

به دل باز آمد او را لختی آرام

به آهن هر دوان را بست بر هم

به افسون بند هر دو کرد محکم

کجا تا آن بود در آب و در نم

بود همواره بند شاه محکم

هنوزش بود پشت لب چو ملحم

لبش چون انگبین و باده درهم

دو چشمم تا بهشتی دید خرم

دلم چون دوزخی افتاد در غم

مرُو را دید رامین سخت خرّم

چو کشتی خشک گشته یافته نم

به جای ویس اگر خواهی روانم

ترا بخشم ز بخشش در نمایم