ز رویم آبِ خوبی را جدا کرد.

بلورین سَرْوْقَدَّم را دوتا کرد.

کجا یزدان امیدم را وفا کرد

بدین پیوند کامم را روا کرد

چو بر دل راستی را پادشا کرد

روان را ترسگاری پارسا کرد

به گیتی خود یکی کامم روا کرد

پس آن کام مرا از من جدا کرد

همی زن تا بگویند کاین چرا کرد

بلا بخرید و جان را در بها کرد

جهان از جان شیرینش جدا کرد

به شیرین هم جهان هم جان رها کرد

نشاطی کز غم یارش جدا کرد

به صد قهر آن نشاط از دل رها کرد

گنه‌کاران امت را دعا کرد

خدایش جمله حاجت‌ها روا کرد

روان شد سیّد و او را رها کرد

دل خود را ز دون حق جدا کرد

چو نابینای عاجز را دعا کرد

به بینائیش حق حاجت روا کرد

ببخشید آخرش تا زن دعا کرد

بیک ساعت ز صد رنجش رها کرد

چو صدقش دید زن حالی دعا کرد

همش بیننده هم حاجت روا کرد

کسی جمع چنان چیزی چرا کرد

که باید در پشیمانی رها کرد

به بیماری و فقرم مبتلا کرد

ز گردونم به‌یک ساعت جدا کرد

نخواهندت بخود هرگز رها کرد

ترا بس عمر می‌باید قضا کرد

بگفت این و یکی نامه اداکرد

بخون دل نکونامی رها کرد:

کسی کو سوی حج کردن هوا کرد

اگر حج کرد بی امرت خطا کرد

در آخر جان و تن از هم جدا کرد

ترا در خاک ره چون توتیا کرد

نشست و ماجرا از دل ادا کرد

بسی بر جانش آبستن دعا کرد

چو عنصر بود بیگانه جدا کرد

به ما بیگانگان را آشنا کرد