من آن مرغم که شد آبشخورش در آن گلستانی،

که خون بلبلان چون جوی آب است آبشارش را

بجز خون دل عاشق نبد در ساغر ساقی

ز من باور کن ای افسر، که نوشیدم شرابش را

به بازوی یلی گیری ز سر گر افسر دارا

چو فرعون ار نمائی ادعای «ربکم اعلی»

چو اندر حق‌گزاری نیست پای عدل تو بر جا

ستون خیمه‌ات گر بگذرد زین گبند خضرا

طلب کردند قوم کوفیان ما را به مهمانی

ولی دایم فلک دارد سر تدبیر یا جدا

همه مخمور از صهبای «کل من علیها فان»

همه مست شراب «یوم تجزون بما تسعی»

فکندی چون نوائی از نوا مرغ حقش الحانی

که چون سوسن در آن گلزار بُد با دَه زبان گویا

به مجد و نجد و فضل و بذل و حلم و جاه و فر

به توفیق و به ایمان و به زهد و طاعت و تقوی

تو باید نغمه سنج اندر گلستان جنان باشی

نه با زاغ و زغن پری و چری بر در دلها

رقم زد خامه (صامت) به تاریخ وفات او

نوایی در بهشت و جای او در سایه طوبی

مشو پایند این قید تعلق‌های جسمانی

ازین آب و گل هستی بیفشان دست و دامان را

به شکر اینکه اندر سفره داری لقمه نانی

به هنگام توانایی بجو حال ضعیفان را

ز (یوماً کان شر امستطیرا) گرامان خواهی

پذیر از «یطعمون» ایتام و مسکین و اسیران را

نخواهی برد زین دنیای فانی جز عمل چیزی

اگر باشد تو را تخت جم و ملک سیلمان را

خوری مال حرام خلق را آخر نمی بینی

که گرگ مرگ کرده بهر جانت تیز دندان را

بده ذانم که شاید گیرم از این قوم دون آبی

نشانم از عطش سوز دل اطفال عطشان را

که ای بی‌رحم مردم بر حریم مصطفیرحمی

نوازید از وفا در این دیار غم غریبان را

بود لب تشنه سبط احمد مرسل شهنشاهی

که جوید خضر از جوی وصالش آب حیوان را

امیرا مردم این بوم بی مغزند و بی معنی

مزن با خشمشان صدمت مکن با تیغشان انهی

ترا نشناختستندی کجا خورشید دید اعمی

بدانستند اکنون ای مهین فرمانده و مولی

که فرمان ترا گردون کند با جان و دل اجری

[...]

بیا یارا که هان هم، چون به سر آورد عمرش دی

همه ایرانیان نوروز را، از یادبود کی

به پا سازند از مازندران تا شوش و ملک ری

بساط هفت‌سین چینند و بنشینند دور وی

بهر غلتاندن کشتی، نمودی جابه‌جا ما را

خدا دیگر چنین شب را نیارد بر کسی روزی

فتاده بود عکس مه بر آب و این عجب ما را

که مه دیگر چه افروزد همانا چون تو افروزی

ز هول عشق قلبم، در تپش مانند زرتشتی

[...]