چو راون، روز کاخ ماه برتافت

ز نزدیکی دشمن آگهی یافت

برآن شد تا به جاسوسان پرفن

خبر گیرد ز لشکرگاه دشمن

شود آگاه ز استعداد لشکر

[...]

ز خرسان رای عفریتان تبه شد

ز بخت تیره روزشان سیه شد

سپه شیران چو مرغان بیابان

به وادی خصومت رهزن جان

به روی و موی از زنگی سیه رنگ

[...]

درآن میدان هنومان دلاور

همی زد پیل را با پیل دیگر

وزیده چون سموم بادیه تیز

به فرق دشمنان کرده فنا ریز

غریوان چون نهنگ موجۀ نیل

[...]

هم ه روز از فروغ صبح تا شام

به دیوان جنگ کرده لچمن و رام

چو آن روز قیامت هول شب شد

حیات خلق را گویی سبب شد

نیاسودند لیکن نره دیوان

[...]

چو حال لشکر دیوان تبه دید

دل اندرجت از کینه بجوشید

گذشت از راستی و شد دغلباز

که خود را زاغ دید و رام شهباز

به نزدیکی لنکا بود جایی

[...]

نظاره کرد ماه از بام افلاک

وجود چون کتان سر تا قدم چاک

فلک می گفت با صد زاری و آه

پرند خور قصب کردست این ماه

مکش جانا دلت گر مهربان است

[...]

چو سیتا بر هلاک خود برآشفت

تسلّی را به گوشش ترجتا گفت

همانا اندرجت گرفیل زور است

چو در خورشید حیران موش کور است

بر آن کس ذره خود کی دست یابد

[...]

چو رام از تیر جادو گشت مجروح

به خاک افتاد همچون جسم بی روح

سپاه از بیم گشته دل به دو نیم

که جان بر تن نخستین داد تقدیم

به بالینش ستاده شاه میمون

[...]

به رفتن ها خوش و ناخوش رضا داد

رضایش بی رضایی ها همی داد

شما هر یک به رفتن پر بر آرید

ولی هنونت را با من گذارید

که من تنها بسم از بهر راون

[...]

چو آن غم نامه بر عاشق فرو خواند

همی بر آتش او روغن افشاند

ز غم یکبارگی بی دست و پا شد

تو گویی روحش از قالب جدا شد

ز نومیدی بر آوردی دم سرد

[...]

به لچمن گفت با گردان لشکر

که هان وقت است بشتاب ای برادر

به دشمن تاز و فرصت بر غنیمت

ظفر باشد به سرعت بر غنیمت

به رخصت لچمن اندر پایش افتاد

[...]

چو در لنکا ز مرگ او خبر شد

سراسیمه جهان زیر و زبر شد

به کین جوشید در دل خون راون

به تن پوشید بهر جنگ جوشن

به کارش چون جگر بس رخنه افتاد

[...]

برادر را به میدان چون زبون دید

چو آتش کسوت آهن بپوشید

سلیمان درع داوودی به بر کرد

چو افسر مغفر همت به سر کرد

ندیده دیدهای زین ماجرا سخت

[...]

شنید این حرف هنونت نکونام

ندیده انتظار رخصت رام

شباشب رفت سوی کوه موعود

که آرد نوشداروی گیا زود

ولی راون به دیوان داد فرمان

[...]

کمر بشکست راون را ز اندوه

که چون آورد هنونت آنچنان کوه

به دل گفتا که وقت کنب کرن است

که این ساعت گران بر ما چو قرن است

کنم بیدار از خواب گرانش

[...]

زمین بوسید و گقت ای شاه دیوان

دل من مانده است امروز حیران

که از خوابم چرا بیدارکردی

خلاف عادتم آزار کردی

مگر کاری درافتاده به دشمن

[...]

چو عزم رزم گشته در دلش جزم

به رزم آمد چو مستان شاد در بزم

ز جوش خون، دلش رشک قرابه

مسلح پا نهاده بر ارابه

حصاری بود ارابه به هزار اسب

[...]

به میدان بازگشته دیو خونخوار

بلای رفته باز آمد دگربار

جهان گفتا به جان ایثار مرگ است

که خود عود مرض، ناهار مرگ است

سران یکسر ز جان نومید گشتند

[...]

سحر کز تیغ خورشید ظفر کوش

شفق خونین کفن افکنده بردوش

کفن بردوش و برکف تیغ و خنجر

برون آمد به جنگ رام ده سر

زده جوش از دو سو طوفان پولاد

[...]

چو راون کشته گشت و فتح لنکا

زنش بگرفت دست حور سیتا

به نزد رام نیکو سیرت آورد

چو گنگ از آسمان باگیرت آورد

دوان آمد بسر در خدمت رام

[...]