دل از...گان بر کن که این خار

نیارد جز گل...گی بار

بدین...مردم آزمودم

نه رامش زآشتی خیزد نه پیکار

ازین...گانم هر سر موی

[...]

به پیری مر مرا دل زان جوان رست

خلاف کیش از تیری کمان جست

توام سودی به خط آسمان پای

چه برسایم زدست آسمان دست

کشی بر جای ماهی مه به قلاب

[...]

مهش رست از خط مشکین نقابی

برآمد آسمانی ز آفتابی

کند کافر به آسانی مسلمان

جز آن...خط مشکل کتابی

زنخدانش ز چشمم شط خون راند

[...]

چنان زد بر بساطم پشت پائی

که هر خاشاک من افتاد جائی

اگر عقلت منم زنهار مستیز

چه پائی دیر، تا زود است بگریز

مبادا آنکه او کس را کند خوار

که خوار او شدن کاریست دشوار

برآرد روزگارت از سه لب کام

لب جوی و لب یار و لب جام

طفیل خود ستایندم گدایان سر کویش

مگر افتاد بر من سایه دولت همائی را

چه می پرسی ز احوال فلوسم

چه گویم وای موسم وای موسم

نشاید برد انده جز به انده

که نتوان کوفت آهن جز به آهن

برآرد روزگارت از سه لب کام

لب جوی و لب یار و لب جام

مبادا آنکه او کس را کند خوار

که خوار او شدن کاری است دشوار

برآرد روزگارت از سه لب کام

لب جوی و لب یار و لب جام

شکفتن پنجه پژمردگی تافت

و زان تیمار و تب آسودگی یافت

برون از پرده چنگ و چغانه

دراز کیش چمانی و چمانه

تهی از ننگ افسون و فسانه

به خوشتر شیوه شیوا ترانه

سرایم بر سرودی دوستانه

[...]

چو گیری جام و دولت کامرانی

سرا بر ما سرود خسروانی

برآرد روزگارت از سه لب کام

لب یار و لب جوی و لب جام

نه تنها رامش از دیدار خیزد

بسا کین دولت از گفتار خیزد

چنان باد از درنگ آمد ستایش

سپهر و خاک آتش برد و آبش

اگر روزی به دانش بر فزودی

ز نادان تنگ روزی تر نبودی

چو گیری جام رامش کامرانی

سراید با سرود خسروانی

برآرد روزگارت از سه لب کام

لب یار و لب جوی و لب جام