دم شیر خدا می‌رفت تا چین

ز علمش ناف آهو گشت مشکین

چو پیش یوسف آمد ابن یامین

نشاندش هم نفس بر تخت زرّین

چه می‌دانست هرگز ابن یامین

که دارد در بر خود جان شیرین

چو تنها ماند آنجا ابن یامین

ز یوسف یادش آمد گشت غمگین

پس آنگه گفت هان ای ابن یامین

چرا زردست روی تو بگو هین

چو القصّه بدیدش ابن یامین

جدا شد زو تو گفتی جان شیرین

دو زلفش چون دو ماهی بود مشکین

چه می‌گویم دو هندو بود در چین

چو گفت او این سخن گفتند بنشین

خوشی بنشست بر کرسی زرّین

یکی پرسید ازان مجنونِ غمگین

که از لیلی چه می‌گوئی تو مسکین

شهش گفتا که هان ای زال مسکین

تو بس بی قوتی و خلق چندین

دعا می‌کرد آن داننندهٔ دین

جهانی خلق می‌گفتند آمین

جهان را رخش گردونست در زین

که خورشیدست بر وی زینِ زرّین

نظر می‌خواند بر رویش ز دو عَین

بلا و رنج خود چون از صحیحَین

مگر شاه جهان یک روز غمگین

نشسته بود ابرو کرده پُر چین

که کس یک لحظه با آن قوم مسکین

نگوید کز چه می‌گرئید چندین

بوقت صبحگاهی باد مشکین

چو سوهان کرده روی آب پُرچین

فغان زین مور طبعان سخن چین

چو موران جمله نه رهبر نه ره بین

تو بودی ونبود افلاک و کَونَین

تو بودی و نبود این قاب قوسین

چو مرد آورد پیش پیر ره‌بین

نجاست بود حلوا نانش سرگین

درخت باغبان پرورده را بین

که شکل خوب دارد بار شیرین