چو با دل میکنم دلدار اویست

که با من در یقین در گفت و گوی است

زاو تا تو رهی بسیار خود نیست

دوئی بینی وگرنه ذات یکی است

بت ما صورتست و گفت و گویست

یکی بود و یکی در جستجوی است

حقیقت بایزید آن لحظه بگریست

بدو گفتا چو تو ای جان و دل کیست؟

چو جمله خود توئی بس نیک و بد چیست

چو تو عشقی حقیقت جز تو خود کیست

تو آخر کیستی منصور هم کیست

درین روی تو آخر نورهم چیست

ره جانان خرابی در خرابیست

در آن عین خرابی جمله شادیست

نشان صادقان هم بی نشانیست

که بی نقشی عیان جاودانی است

بلای قرب جانان خوش بلائیست

که آن جز با نمود انبیا نیست

جلال من فنای جاودانیست

نمود من بقای جاودانی است

ز جان تا سوی جانان صورتت نیست

یقین آنگه بداند کز منت چیست

که جز او هیچکس اینجایگه نیست

یقین دانست کین دلدار یکیّست

ره شرعت وصال جاودانیست

خوشا آنکس که اندر شرع تو زیست

حقیقت غیر تست و سیر پیدایست

نمود کعبه اندر دیر پیداست

که میداند که این اسرارها چیست

که دل هر لحظه خون برجای بگریست

در اوّل در بلا آخر ترا چیست

ندانم مونست در عاقبت کیست

بباید رفتتان در چارهٔ نیست

چه غم دارید آخر چون یکی زیست

حقیقت دیده اسرار کماهیست

گرفته نورش از مه تا بماهی است

یکی باشد حقیقت هست یا نیست

چونیکو بنگری در اصل یکیست

همه عشقست اینجا کاردان کیست

یکی اصلست این هر دو جهان چیست