دگر بار آن قیامت‌روز شب‌خیز

به زخم کوه کردی تیشه را تیز

ملک گفتا چو بینی عیب هر چیز

ببین عیب جمال خویشتن نیز

زبان بگشاد با عذری دل‌آویز

ز پرسش کرد بر شیرین شکرریز

ز نعلک‌های گوش گوهرآویز

فکندی لعل‌ها در نعل شبدیز

مگو کز راه من چون فتنه برخیز

چو برخیزم تو باشی فتنه‌انگیز

ز طوفان تو خواهم کرد پرهیز

بر این در، خواه بنشین خواه برخیز

که با شیرین چه بازی کرد پرویز

عروس این جا کجا کرد او شکرریز

در این جنگ، آشتی رنگی برانگیز

زمانی تازه شو تا کی شوی تیز

مکن گستاخی، از چشمم بپرهیز

که در هر غمزه دارد دشنه‌ای تیز

من اینک مانده‌ام در آتش تیز

تو در من بین و عبرت گیر و بگریز

به زیر خسرو از برف درم ریز

نقاب نقره بسته خنگ شبدیز

نه پای آنکه راند اسب را تیز

نه دست آن که بُرّد پای شبدیز

بر آخُر بست گلگون را چو شبدیز

در ایوان برد شیرین را چو پرویز

چو بر دستان زدی دست شکرریز

به خواب اندر شدی مرغ شب‌آویز

چو بازار تو هست از نیکوی تیز

کسادی را چو من رونق برانگیز

رخی چون تازه‌گل‌های دلاویز

گلاب از شرم آن گلها عرق‌ریز

چو تخت و باربد شیرین و شبدیز

بشد هر چار نزهتگاه پرویز

دگر ره گفت کز دور فلک‌خیز

زمین را با هوا شرحی برانگیز

بجوشید از نهیب اندام پرویز

چو اندام کباب از آتش تیز

به خونخواری مکن چنگال را تیز

کز این بی‌بچه گشت آن شیر خونریز