بآن اوصاف و اسماء یافت تمییز

زیکدیگر چنین کردند تجویز

تکثر واحدالحق را بتجویز

بود اندر تعینها و تمییز

از آنجا هم کشیدیدنش که برخیز

یکی خاک فنائی جو بسر ریز

تو و این کوفه، این دشت بلا خیز

من و شام خراب محنت انگیز

بدان دانا حکیم، آن فتنه‌انگیز

سر پایی بزد کز جای برخیز

بهشتی طره حورش دلاویز

نظر گاه قصورش معرفت خیز

بیاور ساقی آن صاف صفا خیز

که بدهد صاف را از درد تمییز

برند این غولهای نا ممیز

کله از سر، سر از تن، تن ز حیز

ازین خوان و از این چاه بگریز

چو دود از تار و گرد از خاک برخیز

بود با خانه صاحب خانه یک چیز

بوحدت از دوئی برخاست تمییز

حکم را در پی توضیح تمییز

مهیا شو که رحمت گشت سرریز

گلستانی ز خاک من بر انگیز

نم چشمم بخون لاله آمیز

اگر شایان نیم تیغ علی را

نگاهی دو چو شمشیر علی تیز

ز قرآن پیش خود آئینه آویز

دگرگون گشته‌ای از خویش بگریز

ترازویی بنه کردار خود را

قیامتهای پیشین را برانگیز

تو ای باد بیابان از عرب خیز

ز نیل مصریان موجی برانگیز

بگو فاروق را پیغام فاروق

که خود در فقر و سلطانی بیامیز

سرودی زن چه مرغان شب آویز

بیاد گلرخان شورش انگیز

به سحرانگیزی کلک گهرخیز

به نقش جان دهد رنگ دلاویز

الا ای مرگ! در جانم درآویز

که جام عمر من، گردید لبریز!

چسان من زنده مانم: ملک ایران

به سر گیرد دوباره، دور چنگیز

صفیر قمری و بانگ شباویز

زمانی دلکش و گاهی غم‌انگیز

کجایی؟ کز نوای آتشینم

دلت در سینه گردد آتش‌انگیز

میان برف و یخ در آتشستم

به برف اندر شگفت است آتش تیز