به هر جانب که روی آری به تقدیر

رکابت باد چون دولت، جهانگیر

و گر آبی بماند در هوا دیر

به میل طبع هم راجع شود زیر

شمیرا نام دارد آن جهان‌گیر

شمیرا را مهین‌بانوست تفسیر

درستی خواست از پیران آن دیر

که بودند آگه از چرخِ کهن‌سیر

لعاب عنکبوتان مگس‌گیر

همایی را نگر چون کرد نخجیر

فلک با او به میدان کنْد‌شمشیر

به گشتن نیز گه بالا و گه زیر

به بانو گفت شیرین کای جهان‌گیر

برون خواهم شدن فردا به نخجیر

که گر بانو بفرماید به شب‌گیر

پی شیرین برانیم اسب چون تیر

حسابی بر گرفت از روی تدبیر

نبود آگه ز بازی‌های تقدیر

که می‌خواهم خرامیدن به نخجیر

دو هفته بیش و کم زین کاخ دل‌گیر

زبون‌گیری نکرد آن شیر نخجیر

که نبود شیر صیدافکن زبون‌گیر

ز هر سو حمله‌بر چون بازِ نخجیر

که زاغی کرد بازش را گرو‌گیر

که از بیم پدر شد سوی نخجیر

وز آنجا سوی ارمن کرد تدبیر

به دست آورد جایی گرم و دل‌گیر

کز او طفلی شدی در هفته‌ای پیر

مهین‌بانو به درگاه جهان‌گیر

نکرد از شرط خدمت هیچ تقصیر

چو کردند اختیار این جای دل‌گیر

ضرورت ساخت می‌باید چه تدبیر

شکار و عیش کردی شام و شب‌گیر

نبودی یک زمان بی‌جام و نخجیر

چنانم در دل آید کاین جهان‌گیر

به پیوند تو دارد رای و تدبیر

از آن نخجیر پرداز جهان‌گیر

جهان‌گیری چو خسرو گشت نخجیر

اگر شادیم اگر غم‌گین در این دیر

نه‌ایم ایمن ز دورانِ کهن‌سیر