برو تا نشنوی گفتار دلگیر

ز تلخی چون کبست از زخم چون تیر

تنم گر پیر شد مهرم نشد پیر

نوای نو توان زد بر کهن زیر

همی تا آز باشد بر جهان چیر

نگردد جان مردم از گنه سیر

چرا بگذاشتی جام می و شیر

نهادی پیش خود جام سک و سیر

یکی حلقه به من ده زان دو زنجیر

که گیرد جان برنا و دل پیر

چنین روز آمدت زین یافه تدبیر

سبک ویران شود شهری به دو میر

همیشه راست کرده بر نشان تیر

به هم آمیخته مثل می و شیر

من آیم با تو تا گرگان به نخچیر

که باشد در بهاران خانه دلگیر

به دشت آمد ز تنگ کوه نخچیر

برون آمد بهار از شاخ شبگیر

شهنشه کرد با دل رای نخچیر

که بود آنگاه شهر و خانه دلگیر

چه پیش او شدی شاهی جهانگیر

به گاه داد جستن چه زنی پیر