زهی همّت نکویاری گُزیدی

نگه دارش نکو جایی رسیدی

به گلرخ گفت نیکو آوریدی

که بر شاهی گدایی را گزیدی

چو پنبه تا تو در اطلس رسیدی

چو کرم پیله پشمم در کشیدی

چو دل را در میان خط کشیدی

خطی در دل کشیدی و رمیدی

چو رفتی از برم او را گزیدی

روان خون شد ز تو کز من بریدی

چو رخ در پرده از من درکشیدی

چرا پس پردهٔ من بر دریدی

بشیرینی ز شمع خود بریدی

وزان برّیدگی خونم چکیدی

تو مروارید و مرجان سپیدی

ز تو چشمم سپید از ناامیدی

اگرچه رنج بی اندازه دیدی

بدان گنجی که میجستی رسیدی

کنون چون زار و بیمارم بدیدی

به زیر چوب پندارم کشیدی

گهی در آب روشن میدمیدی

گه از هر سو خطی بر میکشیدی

که گر این حرب تو رستم بدیدی

پی رخشت بسرهنگی دویدی

چوگل خواندی دعابستان شنیدی

صبا ازدم دعا را در دمیدی

اگر بفروختی عالم سزیدی

بر آنکس کو ازو بوسی خریدی

شبی گر دست من بروی رسیدی

بده روز آتش اندر نی دمیدی

دلم در داغ نومیدی کشیدی

ز بیخم کندی و شاخم بریدی

ز زلف خود شکن گر درکشیدی

بجای هر یکی صد در رسیدی

نوای ارجعی را گر شنیدی

چرا در خانهٔ گل آرمیدی

بمعنی چونکه اندر حق رسیدی

بدریا همچو قطره آرمیدی

به خود راه شریعت چون بدیدی

یقین میدان که در منزل رسیدی