همه اعمی ز خورشید و، تو دیدی

کمال نور جان در وی رسیدی

در این دیوانگی ای دل چه دیدی

دمی در صحبت لیلی رسیدی؟

در اینجا یار اینجاگه ندیدی

عجب اینجایگه چون آرمیدی

حقیقت کُنتُ کنزاً کی شنیدی

شنیدی کنز و گنجت را ندیدی

تو چون در جوهر جانت رسیدی

ز جان سر دیدن جانان بدیدی

ترا نقدست آدم میندیدی

که از این دم تو در گفت و شنیدی

چو اندر جوهر الاّ رسیدی

تو نور جوهر الّا بدیدی

تو از قول کلام این سر شنیدی

ولی جنّات حورا را ندیدی

بلا عشقست اگر اینجا کشیدی

جمال دوست زین سر باز دیدی

کمالت بی نشانی بود و دیدی

حقیقت در سوی جانان رسیدی

گمان خویشتن هم خود بدیدی

یقین خود در کمال خود رسیدی

سوی خاکی و جان در وی رسیدی

که از نور تجلّی کل پدیدی

تو نوری تو نوری این دم و آن نور دیدی

در این دم کل بدان دم در رسیدی

ز بالا در درون نفخه دمیدی

درون جان تو در گفت و شنیدی

اگر در محنت عیسی رسیدی

حقیقت ذات در چارم بدیدی

تو زان حضرت برِ ما چون رسیدی

جمال خویشتن در من بدیدی

ترا اینجاست زان زیشان ندیدی

تو از آنسان بجانان کل رسیدی

ز توحید حقیقت جمله دیدی

از آن اینجا بکام دل رسیدی

ز تو پیدا شدست و تو ندیدی

کنون در وصل در اعیان رسیدی

حقیقت دیده را گرخود بدیدی

کجا یک لحظه اینجا آرمیدی