به شادی می‌دود اشکم چه دیده‌ست

نوید وصل پنداری شنیده‌ست

جمالی را که یزدان آفریده‌ست

بدین خوبی که چشم کس ندیده‌ست

که تا نخل قدم بر بار دیده‌ست

رطب ناخورده نیش خار چیده‌ست

کنون این قصه کز یادم پریده ست

هم از چشم شنیدن به که دیده ست

دهی زین سان که مثلش کس ندیده ست

پدر بهر مقام من خریده ست

ز دل راز نهان چندان شنید ه ست

که در جام جهان بین جم ندیده ست

برت بر قتل ما لشکر کشیده ست

به فوج بیکران اینجا رسیده ست

دلم از عشق آزاری کشید ه ست

که پنبه ز آتش سوزان ندید ه ست

نه چشم است آن که چشمانش ندیده ست

نه گوش است آن که صوتش ناشنیده ست

ز فایز پرس حسنش پای تا سر

که شبها رنج بی خوابی کشیده ست

نه چشم است آن که چشمانش ندیده‌ست

نه گوش است آن که صوتش ناشنیده‌ست

بپرس از چشم فایز حسن دلبر

که شبها رنج بی خوابی کشیده‌ست