کزیشان دایگانی جست شهرو

سرای خویش را پر کرد زاهو

چو آذرباد و فرخزاد و ویرو

چو بهرام یل و ساسان و گیلو

چنان آمد به نزد ویس بانو

که آید دردمندی پیش دارو

شنیده‌ستم که آن بدمهر بدخو

دگر باره شد اندر بند ویرو

ز راه ماه وز پیگار ویرو

همه کردند ساز خویش نیکو

گهی گویی که با تو بود ویرو

کنی دیدار ویرو بر من آهو

جوانمرد هنرمند و بی آهو

مرو را دستگاهی سخت نیکو

چو بشنید این سرود آزاده خسرو

ز شادی گشت عشق اندر دلش نو

بمانده‌ستم به دست این سه جادو

برین دردم نیفتد هیچ دارو

نترسیدی دلم زان مار جادو

به فرّ کردگار و زور بازو

همی دانست زرین گیس جادو

که درد رام را ویس است دارو

چو از دل برکشیدی آذرین هو

روان از سر بکندی عنبرین مو

به خاک اندر نشسته ویس بانو

دریده جامه و خاییده بازو

نگویی تا چه باید کرد با تو

بجز کشتن چه شاید کرد برگو

دریغ این صورت و دیدار نیکو

بیالوده به چندین گونه آهو

پس آنگه رفت نزد ویس بانو

گرفتش هر دو مشک آلود گیسو

نگارا شرم دار از روی ویرو

کجا کس را برادر نیست چون او

هنر را باز دانستم ز آهو

همیدون زشت را از نغز و نیکو

بگیرندت به زلف و چشم جادو

چو گیرد شیر گور و یوز آهو

لبانش نوش باشد بوسه دارو

رخانش فتنه باشد چشم جادو