به کارست این مثل اینجا که گویی

به جان کندن بباید تازه‌رویی

خرد با حکم شرعش یافه گویی

جهان از مشک خلقش نافه جویی

دو گیتی حور و از شعر تو بویی

دو عالم نور و از فرق تو مویی

اگر توحیدی و نعتی بگویی

جزای آن ترابس این نکویی

ندیدستی ز من بسیار گویی

نه هرگز ده زبانی و دورویی

تو شسته چشم از ناشسته رویی

ز خون خویش شستی دست گویی

ندیدم مثل هرمز در نکویی

ندیده بودمش زین پیش گویی

خوشا آن کینه و آن عذرجویی

که آن دم خوشترست از هرچه گویی

ترا جز بوسه دادن نیست رویی

نیابد آن الف زین میم مویی

بنومیدی فرو شو چند گویی

چه گم کردی و آخر چند جویی

تو هستی گوی میدان نکویی

جهان پر گفت و گوی تست گویی

رخش در حدّ خوبی و نکویی

فزون از حدّ هر خوبی که گویی

اگر اشکم نکردی این نکویی

مرا هرگز نبودی تازه رویی

چرا پاسخ بکام من نگویی

چرا ناکام کام من نجویی

درست از آب ناید هر سبویی

زهی سنگ و سبوی تند خویی

چو سنبل خاک را زنجیر مویی

چو سوسن باغ را آزاده رویی

برآرم همچومستان های و هویی

که پیدا نیست هشیاریم مویی

چه میگویی بریز از دیده جویی

که دی رفت و ز فردا نیست بویی

تو با این جمله خوبی و نکویی

کسی را با تو خوش نبود چه گویی

همه عالم بگردیده چو گویی

ز عالم بین خود نادیده بویی