که داند راه بردن نیز سویت

همه سرگشته اندر خاک کویت

منم حاضر منم ناظر بسویت

منم در حالت در های و هویت

مبین جز او که او بنمود رویت

درونِ جانِ تو در گفتگویت

مرا کی باشد این دیدار رویت

نمیرم ناگهی از آرزویت

نخواهم کعبه بی دیدار رویت

بخواهم مردن اندر خاک کویت

ولی اینجا چه سود از گفتگویت

چو زان مشکات ناید هیچ بویت

دل من آنچنان دیدست رویت

که بیهوش است اندر گفتگویت

دلم شد زنده از دیدار رویت

زمانی بس نکرد از گفتگویت

چنانم در تجلّی دید رویت

که هر دم سر نهم بر خاک کویت

در آخر منزل این دیدار رویت

ببینند و زنندت های و هویت

وصالت یافت آنکو دید رویت

بود دائم غلام و خاک کویت

بکش تا زنده گردم من برویت

شوم من کشته اندر خاک کویت

اگر هم شیت بد در خاک کویت

شد اینجا جانفشان از شوق رویت

مرا از وصل تو جان دید رویت

ز وصل آمد چنین در گفتگو‌یت

بخواهی کشتنم در خاک کویت

از اینم دائما افتاده سویت

اگر این پرده برخیزد ز رویت

نماند این نفس خود گفتگویت

درون جانست اندر گفتگویت

حقیقت خویش اندر جستجویت

هر آنکو کشته شد از عشق رویت

یکی بیند سراسر گفتگویت

نداند هیچکس نشناخت رویت

همه ذرّات اندر گفتگویت

بجز جانان مبین در هیچ رویت

که او اینجاست اندر گفتگویت