یکی حصن رخامین بر سر کوه

درختان گشته گرد حصن انبوه

دهی خوش بود صحرا و سر کوه

دهی پر نعمت و خلقی بانبوه

بسی پندش بدادی در هر اندوه

که بر دل می مکن چندین غم انبوه

اگر دم برکشیدی صبح ازکوه

فرورفتی دمش حالی از اندوه

منم راز تو گفته در سوی کوه

فتاده او ز پا از فکر و اندوه

منم راز تو گفته در سوی کوه

فکنده زلزله در بار اندوه

دراین مسکن همه درد است و اندوه

فروماندی بزیر بار این کوه

گهی باشد زپای بسته چون کوه

بزیر بار غم چون کوه اندوه

منم خورشید تابان سوی هر کوه

همه ذرّات اینجا بر من انبوه

مرا حاصل توئی در درد و اندوه

برون آور مرا از بار این کوه

طلبکار تو است اینجایگه کوه

بمانده دائم اندر عار اندوه

هزاران رنگ گوناگون اَبَرکوه

برون آرد بهار و گل به انبوه

چو راند تیغ در صف‌های انبوه

سر کوه افگند در دامن کوه

امیران دگر باجیش و انبوه

که از پامال اسپان سرمه شد کوه

رسیده ابری از دریای اندوه

شده پیش دل درماندگان کوه

فرو خفت از دل آتش‌های اندوه

فرود آمد ز جان غمهای چون کوه

جنیبت را برون راندی ز اندوه

گهی در دشت گشتی گاه در کوه

ز شیر آرندگان جمعی به انبوه

درامد شد بر بخند از سر کوه

از آن سو پرس پرسان کوه بر کوه

به جوی شیر شد تنها ز انبوه

به منزل شد ز کوهستان اندوه

غبار کوه کن بر سینه چون کوه