جهان می‌گشت با خیلی گروهی

که تا روزی رسید آخر بکوهی

شنیدم من که شبلی با گروهی

همی شد در بیابان تا به کوهی

یکی دز گشت پیدا همچو کوهی

نشسته زنگیان بر در گروهی

زمانی بود گاوی همچو کوهی

ازان دریا برامد با گروهی

بداد از بیخودی جان بی ستوهی

بیک جو زهر مردی همچو کوهی

بدان قوت قوام هر گروهی

بود پاینده زان قوت شکوهی

چو یوسف در رسیدی با گروهی

کز ایشان در دل افتادی شکوهی

برین یک دست قصرم، هست کوهی

که هست اندر دلم از آن ستوهی

و زین کاهم نباشد جز ستوهی

که این که در ره من هست کوهی

ز نظم نکته را نان سلف هست

اگر چه در دل مردم شکوهی

دگر هم داستان سنجان نازک

که حالا در میان باشد گروهی

اگر من شرح درد خویش گویم

[...]