تو قدر خود نمیدانی که چونی

که بیشک هم درون و هم برونی

الا ای دل نمیدانم که چونی

نهانی در درون و در برونی

دلا خون خوردهٔ و غرق خونی

ولیکن این زمان دیدار چونی

در این لعنت بگو آخر که چونی

که تو افتاده در دریای خونی

تو قدر خود نمیدانی که چونی

که هستی در درون و در برونی

چنین از بهرنفست سرنگونی

فرومانده چنین زارو زبونی

بهر مکری که میکردی فسونی

بهر دیوانگیها چون جنونی

بلا ازتست نفس خود زبونی

از آن کز خانه رفتی در برونی

توئی صافی درون و هم برونی

نه همچون دیگران اینجا زبونی

انالحق با تو میگویم که چونی

که بگرفته درون را با برونی

طلبکار تو و تو در درونی

نمیدانند اینجاگاه چونی

درون پردهٔ یا در برونی

ولی دانم که اندر پرده چونی

دو روزی کاندر این دنیای دونی

حقیقت ذرّهها را رهنمونی

تو اندیشه ز خود کن تا که چونی

که تو از هر دو عالم مر فزونی

تو درجمله ظهوری در بطونی

گرفته هم درون و هم برونی

تو بیرونی ولی در اندرونی

ندانی جوهر ذاتی که چونی