چو پاسخ یافت مهمرد از شه روم

دل آهن مزاجش گشت چون موم

مرا سوگند داد اوّل که در روم

مقامی نبودت جز وقت معلوم

شدم آواره بی روی تو از روم

وز انجا اوفتادم سوی این بوم

چو کار از حد بشد شهزادهٔ روم

درآمد تا گشاید مهرش از موم

زبان بگشاد کاحسنت ای سگ شوم

نکوکاری بکرد این بدرگ روم

مرا در نیمهٔ ره گشت معلوم

که آن زن گلرخست و او شه روم

بآخر چون سفر کردند در روم

طریق قصر گل کردند معلوم

چو جای هر دو تن را کرد معلوم

بیامد تا بایوان شه روم

بحُسنا گفت اکنون آن زن شوم

که عاشق شد بروشهزادهٔ روم

چو با خود برد فرخ را شه روم

دگر شد حال فیروز سگ شوم

روان گردم سوی هر شهر و هر بوم

روا باشد که بازافتم سوی روم

روان شد تا بمرز کشور روم

سرای شاه قیصر کرد معلوم

بعزم راه بیرون شد شه روم

بلرزید از سپاه او همه بوم

که روزی را که بگذارند در صوم

بود فاضلتر از چل روز آن قوم

بحقّ آن تقی چون باب معصوم

بحقّ آن نقیّ کشته مظلوم

ازو احوال جانان گشت معلوم

نبد پیش من این اسرار مفهوم

که دارد چون تو شاهی پاک و معصوم؟

مرا از لطف خود مگذار محروم

در اینجا کردهٔ احوال معلوم

تو دادی در حقیقت داد مفهوم

ندارد هیچ اُنسی با کس این شوم

از این معنی شود جان تو معلوم

نه از چینم حکایت کن نه از روم

که من دل با یکی دارم در این بوم

هر آن ساعت که با یاد من آید

فراموشم شود موجود و معدوم

ز دنیا بخش ما غم خوردن آمد

[...]