رهی باریک چون پرگارِ ابروش

شبی تاریک چون ظلمات گیسوش

لبالب کرده ساقی جام چون نوش

پیاشی کرده مطرب نغمه در گوش

به مارافسائی آن طره و دوش

به چنبر بازی آن حلقه و گوش

نهادستی ز عشقم حلقه در گوش

بدین عیبم خریدی باز مفروش

بر آن آواز خرگاهی پر از جوش

سوی خرگاه شد بی‌صبر و بیهوش

دماغ از چاشنی‌های دگر نوش

ز لذت کرده شهوت را فراموش

ز بانگ بوسه‌های خوشتر از نوش

زمانه ارغنون کرده فراموش

هزاران ماهرویان قصب‌پوش

همه دُر در کلاه و حلقه در گوش

چو سروی گر بود در دامنش نوش

چو ماهی گر بود ماهی قصب‌پوش

شبان‌روزی دگر خفتند مدهوش

بنفشه در بر و نرگس در آغوش

گهی می‌کرد شهد باربد نوش

گهی می‌گشت با شیرین هم آغوش

گشاده طاق ابرو تا بناگوش

کشیده طوق غبغب تا سر دوش

ز پنبه شد بناگوشت کفن‌پوش

هنوز این پنبه بیرون ناری از گوش

کسی کاو یاد نارد قصهٔ دوش

تواند کردن امشب را فراموش‌»

جوانی دارد زینسان پر از جوش

به پیری توسنی گردد فراموش

اگر دنیا نمانَد با تو مخروش

چنان پندار کافتد بارت از دوش

نهاده گوهر‌آگین حلقه در گوش

فکنده حلقه‌های زلف بر دوش

پس آورد آنگهی شه را در آغوش

لبش بر لب نهاد و دوش بر دوش

نظامی بس کن این گفتار خاموش

چه گویی با جهانی پنبه در گوش‌‌؟!

ثریا در رکابش مانده مدهوش

به سرهنگی حمایل بسته بر دوش