بهاری نو برآر از چشمهٔ نوش

سخن را دست‌بافی تازه در‌پوش

به چشم آهوان آن چشمه‌ی نوش

دهد شیرافکنان را خواب خرگوش

به هر گوشه دو مرغک گوش بر گوش

زده بر گل صلای نوش بر نوش

پری‌پیکر چو دید آن سبزهٔ خوش

به می بنشست با جمعی پریوش

وز آن شیرین‌سخنْ شیرین مدهوش

همی‌خورد آن سخن‌ها خوش‌تر از نوش

به کردار کله‌داران چون نوش

قبا بستند بکران قصب پوش

به صبری کآورد فرهنگ در هوش

نشاند آن آتش جوشنده را جوش

زمانی بر زمین افتاد مدهوش

گرفت آن چشمه را چون گل در آغوش

مهین‌بانو چو کرد این قصه را گوش

فروماند از سخن بی‌صبر و بی‌هوش

یکی مرغول عنبر بسته بر گوش

یکی مشگین‌کمند افکنده بر دوش

چو شیرین گوش کرد آن پندِ چون نوش

نهاد آن پند را چون حلقه در گوش

نهاد انگشت بر چشمْ آن پریوش

زمین را بوسه داد و کرد شب‌خوش

بنفشه تاب زلف افکنده بر دوش

گشاده باد نسرین را بناگوش

سمن کز خواجه‌گی بر گل زدی دوش

غلام آن بناگوش از بن گوش

کمان کش کرد مشتی تا بناگوش

چنان بر شیر زد کز شیر شد هوش

اگر چه کرد صد جام دگر نوش

نشد جام نخستینش فراموش

چنان تنگش کشیدی شه در آغوش

که کردی قاقمش را پرنیان پوش

نشسته لعل‌داران قصب‌پوش

قصب بر ماه بسته لعل بر گوش

خُتن‌خاتون چنین گفت از سرِ هوش

که تنها بود شمشادی قصب‌پوش

دل خسرو ز عشقِ یارِ پرجوش

به یاد نوشِ لب می‌کرد می نوش