به رنج خویشتن چندین چه کوشی

بگویم نکته‌ای، گر می نیوشی

قبای وصل گل رویان نپوشی

چو بر خوبان جمال خود فروشی

ز بهر دین سلاح جنگ پوشی

بهنگام غزا با جان بکوشی

به حکمت گر دیرین معنی بکوشی

فرشته‌وش لباس علم پوشی

ز مرغان هیچ می نشنید گوشی

جز آواز خروسی در خروشی

مرا در بزم رندان جرعه نوشی

به از سودای زهد و خود فروشی

تو در پرده از آن همرازی ای عود

که چون نی راز می گوید تو گوشی

طریق مردمی ای زاهد این است

[...]

چو سکان صوامع سبزپوشی

ز جنبش تیز وجدی پر خروشی

در آن محنتسرا افتاد جوشی

برآمد زان گرفتاران خروشی

ز نادانی گه نطق و خموشی

کنی آن را ز لب ها پرده پوشی

ندیمی مغز داری پوست پوشی

به سر کار گویایی خموشی

به احمق در سخن گفتن نکوشی

جواب احمقان باشد خموشی

به مالک بانگ زد از گرم کوشی

که یوسف میخرم گر میفروشی

همان بهتر که راز از ما بپوشی

بگویی حال و زین آتش نجوشی

نیم از قسم هر گوهر فروشی

به سوی گوهر من دار گوشی

به ذوق خود کند این سخت کوشی

بود مستغنی از صنعت فروشی

کند بی‌مزد جان در سخت کوشی

بود مستغنی از صنعت فروشی

گل از رشک رخت خونابه نوشی

شکر پیش لبت حنظل فروشی

ترا بینم ازین خونابه نوشی

که خویش اندر هلاک خویش کوشی

نشاید در هلاک خویش کوشی

چنین از رشک شکر زهر نوشی

دلش مشغول راز خود فروشی

زد آتش بر لبش مهر خموشی