مرصّع بر سرش تاجی ز یاقوت

هزاران دل از آن یکدانه فرتوت

خبر بردند سوی پیر فرتوت

که خسرو کشته شد، بفرست تابوت

بدیدار پسر آن پیر فرتوت

برهنه پای میشد پیش تابوت

چو از دروازه پیدا گشت تابوت

روان شد بر زمین روم یاقوت

امیرالمؤمنین باب نبوت

امیرالمؤمنین اصل فتوت

بپرهیزی ز کبر و بخل و شهوت

ز آز و از زر و رنج وز نخوت

یقین گشتش که در باب فتّوت

امانت داشتن هست از مروت

بدانست آدم از راه نبوت

که خاص او نیامد این فتوت

بلوغ خاص خاص اندر فتوت

بود با اول طور نبوت

بدی معلومش از نور نبوت

که هستند جملگی اهل فتوت

تو گوی شفقت از روی فتوت

بباید کردن او را صد مروت

مر او را بود این جام فتوّت

بعزّت نوش کرد او در نبوّت

بعزّت یافت تقوی وز فتوّت

بدو اظهار شد سرّ نبوّت

همه رنج تو بهر خورد و شهوت

بود زانی یقین در عین نخوت

منم خاک کف پای سگ کوت

فتاده این زمان درجست و در جوت

که: هفتاد و دو شد شرط فتوت

یکی زان شرطها باشد مروت

بخود هرگز مرو راه فتوت

بخود رفتن کجا باشد مروت؟

غضب شد اندر او پیدا و شهوت

وز ایشان خاست بخل و حرص و نخوت

اگر یابی خلاص از نفس ناسوت

درآیی در جناب قدس لاهوت

هر آن نسبت که پیدا شد ز شهوت

ندارد حاصلی جز کبر و نخوت