چو شو گیرم خیالت را در آغوش

سحر از بسترم بوی گل آیه

اگردرد دلم قسمت نمایند

دل بی درد در عالم نمانه

دل عاشق به سان چوب تر بی

سری سوجه سری خونابه ریجه

اگر روی تو باشد در که و مه

بت و زنار و ترسایی ترا به

تماشاگاه جانت بس فراخست

اگر زین تنگنا بیرون جهی به

ز عقل و دانشت کاری نیاید

برو هم ابلهی کن کابلهی به

به پیری در جوانی جان و دل ده

که جسم او ز جان اهل دل به

پس از چندی که گردد شامه آگه

که غیری را بود درخانه اش ره

بیا یکدم ببالین حسینت

تسلّی ده به کلثوم و سکینه

مشو رعنا گرت عقلی بود زه

مخنث بودن از رعنائیت به

خود اعیانند معدومات محضه

باسم نور ظاهر لحظه لحظه

نگویم جامه تقوی بمی ده

ولی زان جامه گویم جام می‌به

سفر چارست بر گو آن کدامست

الیه و منه هر یک را چه نامست

که باشد سالک سیر الی الله

که اندر سیر فی اللهست در راه

دو همدم هر دو را با هم تشبه

دوئی را برد سیلاب تنزه

«علی ربه ام ربه الله »

مکن منعش مگو بیرون شد از ره

بسی نگذشت کایزد جل شانه

ز دود از چهر ایران رنگ اندوه

مفاعلین مفاعلین مفاعیل

هزج آغاز کن در هفت پرده

بط صهبا و میر باده نوشان

دگر نوباوه بطیخ سرده

قسم سوگند و قول و شرط دمدار

کتاب بیع و پیراهن نورده

سرای بی روانان دخم و دخمه

چو کاهو کب بود تابوت مرده