به میدان شجاعت شیر چنگ است

به مردی یادگار خرس رنگ است

بآن وسعت، ز خوی خود بتنگ است

از آن با خویشتن دایم بجنگ است

نگاهش از سر مژگان به جنگ است

خدا صبری دهد جوش فرنگ است

دل ما هم دلی دارد کم از کیست

چو صدق آیینه گردد شیشه سنگ است

اگرچه چشم آهو شوخ و شنگ است

به پیش چشم او داغ پلنگ است

نه منزل بی‌نشان، نی جاده تنگ است

به ‌راهت پای‌ خواب ‌آلوده سنگ است

به صد گلشن دواندی ریشهٔ وهم

نفهمیدی‌گل مقصد چه رنگ است

به حسن خلق خوبان دلشکارند

[...]

ستاره گه به صلح و گه به جنگ است

گهی با روم و گاهی با فرنگ است

فراغت نه به صلح و نه به جنگ است

به حاضر کردن توپ و تفنگ است

دلم از این خودی تنگ است تنگ است

بسی از خود مرا ننگ است ننگ است

تن من بر روان زاندوه تنگ است

دلمرا آرزوی اذن جنگ است

تصوف ترک نام و ترک ننگ است

بتحقیقش مجال لفظ تنگ است

ز درک نعمتش اندیشه لنگ است

دو عالم از شمر آن بتنگ است

در این معنی مجال لفظ تنگ است

شنا در بحر دستور نهنگ است

بلی (صامت) سزای جنگ جنگ است

کلوخ انداز را پاداش سنگ است

دل بیباک را ضرغام رنگ است

دل ترسنده را آهو پلنگ است

اگر بیمی نداری بحر صحراست

اگر ترسی بهر موجش نهنگ است

عجم بحریست ناپیدا کناری

که در وی گوهر الماس رنگ است

ولیکن من نرانم کشتی خویش

به دریائی که موجش بی نهنگ است

به ضرب تیشه بشکن بیستون را

که فرصت اندک و گردون دو رنگ است

حکیمان را درین اندیشه بگذار

شرر از تیشه خیزد یا ز سنگ است

بدست من همان دیرینه چنگ است

درونش ناله های رنگ رنگ است

ولی بنوازمش با ناخن شیر

که او را تار از رگهای سنگ است

از اینها بگذرم چون آب و رنگ است

ز آب و رنگ صحبت بار ننگ است

ترا گر آب و رنگ از خال و سنگ است

مرا از پرتو جان، آب و رنگ است

جهان، یغما گر بس آب و رنگ است

مرا هم چون تو وقت، ایدوست، تنگ است