به عهد آن بهار هوشمندی

پدید آمد سخن را سربلندی

اگر یابم امان از عمر چندی

ز آزادی نهم بر خویش بندی

کسی چون او مباد از مستمندی

سوارش گر نداند نعل بندی

چه می‌پرسی ز پستی و بلندی؟

نباشد عزم این ره، راه رندی

نیابد تا ز چشم بد گزندی

بر این سرچشمه می‌باید سپندی

سعادت نامۀ اختر بلندی

به ذکر پیر یابد ارجمندی

شکر پاسخ چکاند از نوش خندی

خمستان شراب ناب قندی

بیندیشد به دل از هوشمندی

که جنگ صف نکو یا قلعه بندی

دلش گریان و لب در زهر خندی

به لنکا کرد حکم قلعه بندی

دو نورس شاخسار ارجمندی

به بخت آموختند از قد بلندی

پسند دوست نبود خود پسندی

من و بیچارگی و دردمندی

قدم مگذار از پستی ببالا

که بد افتادنی دارد بلندی!

ز حق چشم دلت را بسته دنیا

[...]

کریمی گر نباشد در زمانه

بباید با لئیمان ساخت چندی

کشد شیر از تن سگ پوست ناچار

به دستش گر نیفتد گوسفندی

بود نقش دل هر هوشمندی

که باشد نقشها را نقشبندی

به آن مهر سپهر ارجمندی

ختام خواجگان نقشبندی

ندیده توپ هفتاد و دو پوندی

چو رعد و برق پر زورست و تندی

خصوصا توپ شصت و چارپوندی

چو رعدی در صدا چون برق تندی

چه کارت با اساس ریشخندی

کجا قصاب داند نعلبندی

در آن می کوش اگر همت بلندی

که از غیر وی اینجا دیده بندی

در آن می کوش اگر همت بلندی

که از غیر وی اینجا دیده بندی

صباحی دلبر گیسو بلندی

به زیر لب به من زد نیمه خندی

که هی هی دور شو فایز از این جا

به بازار جوانان ناپسندی