ببالا هر یکی چون گوسفندی

کزیشان پیل را بودی گزندی

نکو افتاد این اندیشه مندی

کنون برخیز تا زورق ببندی

از این خشخاش ای نادان تو چندی

سزد گر بر سبیل خود بخندی

ز سر عقل دانی نیز چندی

ز عشقت میدهم ای شیخ پندی

وصالم آشکارا گشت چندی

مرا بنهادهٔ در عشق بندی

چو نقش خویش اینجا در فکندی

شوی آزاد از این مستمندی

ز قول او خود اندر چه فکندی

که تاحیران و زار و مستمندی

تو گفتی اختران استادهاندی

زبان با خاکیان بگشاده چندی

ببین تا تو از این خشخاش چندی

سزد گر بر به روی خود بخندی

در این بند و بلا او را فکندی

بماندست این زمان در مستمندی

تناسخ گرچه حکمت هست چندی

ز من بشنو ز جان و دل تو پندی