اگر هنگام مردن دلبر من

نهد از مهر بر زانو سر من

بگیرد یار فایز را در آغوش

بسا آسان رود جان از تن من

مرو ای جان شیرین از بر من

توقف کن که آید دلبر من

بده فایز به تلخی جان شیرین

که جانانت بگیرد سر به دامن

لبت شکر شکن مژگان صف اشکن

فتاده گیسوانت تا به دامن

به حسن روی دلدار تو فایز !

به پا بوس آیدش شیرین ز ارمن

دلم ایکاش بیرون می شد از تن

دریغا دست بر می داشت از من

کسان دارند فایز دشمن از دور

من مسکین بود در خانه دشمن

پس ایشانند عبد اسم ذوالمن

شنو تفصیل هر یک را تو از من

گذشته عمر و بادش برده خرمن

نه جز ریگش بجای زر بدامن

مر امن خوانی و من نیستم من

که من برخاستم بنشست ذوالمن

کنون انصاف ده در باره ی من

چه بیشرمی که رفت از کید دشمن

خدا را ای شبان دشت ایمن

مهل در گله ماند گرگ ریمن

گروهی دیدم اندر بند دشمن

غزالان در کف گرگان ریمن

جوانا رحم کن بر پیری من

مرا مگذار با یک دشت دشمن

مرا کار تو کرد آلوده دامن

تو اول دیدی، آنگه خواستم من

بجای گرم خود، هستیم ایمن

ز سرمای دی و تاراج بهمن

شبانان نیستند از گرگ، ایمن

تو وارون بخت، ایمن بودی از من

بسی پاکان شدند آلوده دامن

بسی برزیگران را سوخت خرمن

میان بربسته چون خونخواره دشمن

دل‌آزاری به آزار دل من