مرا چون هست این زندان بهشتی

بنفروشم بصد بستانش خشتی

که گر یک گرده دادی بی درشتی

نبودی دوزخی بودی بهشتی

که نه خوبی شناسم من نه زشتی

بگو تا دوزخی کیست و بهشتی

به دست خود گل آدم سرشتی

به سر بر سرگذشت ما نوشتی

هزاران پرده در دنیا گذشتی

که تا از صورت و معنی بگشتی

همه گر دوزخی‌ایم ار بهشتی

تو می‌دانی و تو تا چون سرشتی

اگر من دوزخیام گر بهشتی

تو میدانی تو تا چونم سرشتی

اگر بادی بجستی از درشتی

ندانم تا چراغی نیز کشتی

اگر یک طفل پر زر کرده طشتی

بگرد کشور قیصر بگشتی

همه‌شب شب سیاهی می‌سرشتی

شتر در شب سیاهی می‌نوشتی

همه شب بستر نرم از درشتی

کند با پهلوی من خار پشتی

مکن ای نرم زن با من درشتی

که ما بر خشک میرانیم کشتی

چو من حوری که حوران بهشتی

ز من بر خشک میرانند کشتی

که بگذر زود چون بادی بدشتی

که سوی خاک داری باز گشتی

پری گر برد حوری از بهشتی

چکارش بود با دیرینه زشتی

بپیش باغ قصری چون بهشتی

ز نقره خشتی از زرنیز خشتی

دران سختی چنان حور بهشتی

فرومانده نهان از اهل کشتی

کسی بنشسته با حور بهشتی

چرا برخیزد از سودای زشتی

بآخر با کنار افتاد کشتی

فلک با شاه گفت آزاد گشتی

چو موج خون زسردرمیگذشتی

بدان دریا فرو کردند طشتی