مرا چون هست این زندان بهشتی

بنفروشم بصد بستانش خشتی

که نه خوبی شناسم من نه زشتی

بگو تا دوزخی کیست و بهشتی‌؟

که گر یک گرده دادی بی‌درشتی

نبودی دوزخی‌، بودی بهشتی

به دست خود گل آدم سرشتی

به سر بر سرگذشت ما نوشتی

هزاران پرده در دنیا گذشتی

که تا از صورت و معنی بگشتی

همه گر دوزخی‌ایم ار بهشتی

تو می‌دانی و تو تا چون سرشتی

اگر من دوزخیام گر بهشتی

تو میدانی تو تا چونم سرشتی

اگر یک طفل پر زر کرده طشتی

بگرد کشور قیصر بگشتی

اگر بادی بجستی از درشتی

ندانم تا چراغی نیز کشتی

همه‌شب شب سیاهی می‌سرشتی

شتر در شب سیاهی می‌نوشتی

چو من حوری که حوران بهشتی

ز من بر خشک میرانند کشتی

که بگذر زود چون بادی به دشتی

که سوی خاک داری باز گشتی

همه شب بستر نرم از درشتی

کند با پهلوی من خارپشتی

مکن ای نرم زن با من درشتی

که ما بر خشک میرانیم کشتی

پری گر برد حوری از بهشتی

چکارش بود با دیرینه زشتی

بپیش باغ قصری چون بهشتی

ز نقره خشتی از زرنیز خشتی

کسی بنشسته با حور بهشتی

چرا برخیزد از سودای زشتی

دران سختی چنان حور بهشتی

فرومانده نهان از اهل کشتی

بآخر با کنار افتاد کشتی

فلک با شاه گفت آزاد گشتی

چو موج خون زسردرمیگذشتی

بدان دریا فرو کردند طشتی