نیامد شیشه‌ای از سنگ در دست

که باز آن شیشه را هم سنگ نشکست

نظر کردم ز روی تجربت هست

خوشی‌های جهان چون خارش دست

به گل‌گونِ رونده رخت بربست

زده شاپور بر فتراک او دست

برآمد یوسفی نارنج در دست

ترنج مه زلیخاوار بشکست

ملک چون شد ز نوش ساقیان مست

غم دیدار شیرین بردش از دست

وفا مردی است، بر زن چون توان بست؟

چو زن گفتی بشوی از مردمی دست

بِهْ اَر پهلو کند زین نرگس مست

نهد پیشم چو سوسن دست بر دست

و گر گوید بدان حلوا کشم دست

بگو رغبت به حلوا کم کند مست

چو نقش کارگاه رومیَت هست

ز رومی کار ارمن دور کن دست

همه ساله نباشد سینه بر دست

به هر جا گِردرانی، گَردنی هست

چو کار آمد به آخر حوضه‌ای بست

که حوض کوثرش زد بوسه بر دست

چنان پنداشت آن دل‌دادهٔ مست

که سوزد هر که را چون او دلی هست

اَدیم رخ به خون دیده می‌شست

سهیل خویش را در دیده می‌جست

از آن بد نقش او شوریده‌پیوست

که نقش دیگری بر خویشتن بست

طبیب ار چند گیرد نبض پیوست

به بیماری به دیگر کس دهد دست

اگر چه دنبه بر گرگان تله بست

به دنبه شیرمرد‌ی زان تله رست

اگر در تیغ دوران زحمتی هست

چرا بُرّد تو را ناخن مرا دست‌؟

رخ خارا به خون لعل می‌شست

مگر در سنگ خارا لعل می‌جست

مخسب ای دیده چندین غافل و مست

چو بیدار‌ان برآور در جهان دست

به رسم مِهترانش حِله بر بست

به خاکش داد و آمد باد در دست