اگر بادی برو جست از نزاری

برون آمد ازو صد بانگ و زاری

نبودی در رگش خون از نزاری

ولیکن جوی خون راندی بزاری

تنی چون شوشهٔ زر از نزاری

فرو مانده بصد سختی و زاری

چنان گشت آن سمنبر از نزاری

که بروی خون گرستندی بزاری

ز دروازه برون باشد مزاری

ز لطف ساکنانش مرغزاری

بیک سرزنده شد روشن هزاری

چو آن شمعی که سوزد بر مزاری

چنان زارم که از فرط نزاری

نه از من ناله می آید نه زاری

به کوی فایز ار آید دهد جان

نوای مرغ زار از مرغزاری

چنان زارم که از فرط نزاری

نه از من ناله می آید نه زاری

به گوش فایز ار آید دهد جان

نوای مرغ زار از مرغزاری