به پیکر دز چو سنگین مجمری بود

نگه کن تا چه نیکو پیکری بود

نزار وزرد و خشک و لاغری بود

تو گوئی مردهٔ بر بستری بود

بخود از پیشه او راگازری بود

همیشه کارِاو خود دلبری بود

لب لعلش که جام گوهری بود

شرابش از زلال کوثری بود

مرادر پرده از شه گوهری بود

درخت قیصری را نوبری بود

بآخر چون نماز دیگری بود

نه شاه آمد نه خوابش را سری بود

بفرمانش همه دیو و پری بود

مر او را از بهشت انگشتری بود

به ملک مصر زیبا دختری بود

که نسل عادیان را سروری بود

برافشاندند هر جا گوهری بود

به میدان گوی شد هر جا سری بود

مگر چشمش به صنعت سامری بود

که از رخسار خود در زرگری بود

پریشان روزگاری ابتری بود

اگر چه بود از مریم، خری بود

چنانش زاهل عالم برتری بود

که با شاه جهانش همسری بود

چو چشم دوست کان ساحری بود

زیارت گاه سحر سامری بود

به بزمم دوش حورا پیکری بود

که هر عضوش به فردوسم دری بود

در آن مستی ندانستم سر از پای

که در سرم نهان با وی سری بود

دلی بگرفت و صد جانم عوض داد

[...]

به مینو منظری دوشم سری بود

که جنات از جمالش مظهری بود

دل از دستش نیارستم ستادن

که زین مشکل مرا مشکل تری بود

مسلمان زاده ی این مایه بی باک

[...]

پس از معروف شیخ دین سری بود

که ماهی در سپهر رهبری بود