که با یاران جماش آن دل‌افروز

به عزم صید بیرون آمد آن روز

بیا تا بامداد‌ان ز اول روز

شویم از گنبد پیروزه پیروز

ملک بر وعدهٔ ماهِ شب‌افروز

درین فکرت که فردا کی شود روز

خرامان خسرو و شیرین شب و روز

به هر نزهت‌گهی شاد و دل‌افروز

فروزنده شبی روشن‌تر از روز

جهان روشن به مهتاب شب‌افروز

سمن‌ترک سمن‌بر گفت یک روز

جدا گشت از صدف دُری شب‌افروز

به دستِ آن بتانِ مجلس‌افروز

سپهر انگشتری می‌باخت تا روز

دل شادش به دیدار دل‌افروز

طرب می‌کرد و خوش می‌بود تا روز

شده شب روشن از مهتاب چون روز

قدح برداشته ماهِ شب‌افروز

مهین‌بانو دلش دادی شب و روز

بدان تا نشکند ماهِ دل‌افروز

ز بس گوهر کمرهای شب‌افروز

در گستاخ‌بینی بسته بر روز

شکیبایی کنم چندان که یک روز

درآید از در مهر آن دل‌افروز

شدم دل‌شاد روزی با دل‌افروز

از آن روز اوفتادستم بدین روز

نگشتم ز آتشت گرم ای دل‌افروز

به دودت کور می‌کردم شب و روز

ز سودای جمال آن دل‌افروز

برهنه پا و سر گردد شب و روز

من از عشق تو ای شمع شب‌افروز

بدین روزم که می‌بینی بدین روز

به خنده گفت با یاران دل‌افروز

علم بر بیستون خواهم زد امروز

فرو مرده چراغ عالم‌افروز

چرا روزم نگردد شب بدین روز

گر آن باد آید و گر ناید امروز

تو بر خاکی چنین مشعل میفروز

تو روزی‌، او ستاره‌‌، ای دل‌افروز‌!

فرومی‌رد ستاره چون شود روز