پس آنگه دایه را زان بیشتر زد

کجا زخمش همه بر دوش و سر زد

کسی کشی مار شیدا بر جگر زد

ورا تریاک سازد نه طبرزد

هر آن عاشق که کار مهر ورزد

دو صد جان پیش وی نانی نیرزد

مبادا کس که او مهر تو ورزد

کجا مهر تو یک ذره نیرزد

کسی که‌ش مار نیشی بر جگر زد

ورا تریاق سازد‌، نی طبرزد

کسی کش مار نیشی بر جگر زد

ورا تریاق سازد نی طبرزد

کسی کش مار نیشی بر جگر زد

ورا تریاق سازد نه طبرزد.

ز بس خنده که شهدش بر شکر زد

به خوزستان شد افغان طبرزد

و ز‌آن پس مهر لؤلؤ بر شکر زد

به عناب و طبرزد بانگ بر زد

هوا بادیست کز بادی بلرزد

زمین خاکیست کاو خاکی نیرزد

چو قفل لعل بر درج گهر زد

جهانی خلق را بر یکدگر زد

لب لعلش جهان را برهم انداخت

خط سبزش قضا را بر قدر زد

نبات خط او چون از شکر رست

[...]

که عاشق هیچ برجانی نلرزد

که در چشمش جوَی جانی نیرزد

بخاک دختر آمد جامه بر زد

یکی دشنه گرفت و بر جگر زد

اگر بابنده عدل وداد ورزد

عبادتهای صد ساله چه ارزد

مگر آن رنگرز لاف هنر زد

که چون رنگش خوش آمد ریش درزد

علم از کوه بر روی کمر زد

دو دست اندر کمرگاه شکر زد

بنرمی حلقه برسندان در زد

چو کس پاسخ ندادش سخت تر زد

کسی کو بر دل و بر جان بلرزد

بنزد عاشقان کاهی نیرزد

همه دنیا بکاهی مینیرزد

که عشق و دوستی با او بورزد

خطابش سکه بر دینار خور زد

قمر را مهر و انشق القمر زد