جهان کز اوّل و کز آخر آمد

وگر باطن شد و گر ظاهر آمد

فلک در آستین صد جان برآمد

بخدمت چون گریبان بر سر آمد

چو شهر علم دین پیغمبر آمد

اگر بابیست آن را حیدر آمد

چنان برقی به جان او درآمد

که چون رعدی فغان از وی برآمد

چو تو یارم شدی کارم برآمد

متاعم را خریداری درآمد

چو شد روز و شب دیگر درآمد

فرو شد آفتاب و مه برآمد

سپیده از پس بالا درآمد

دُر صبح از بن دریا برآمد

ز هر جانب چو آتش لشکر آمد

بگردون گرد بر گردون برآمد

ز صدر پیشگه بر منظر آمد

وزان پس پیش آن سیمین‌بر آمد

یکی را گفت تا هرمز درآمد

زمین بوسید و نزد قیصر آمد

چو مهمرد از درِ ایوان درآمد

به خدمت پیش قیصر بر سر آمد

ازان صد شاخ خون از سردرامد

که آن شاخ از زمین دل برامد

چو روی او بچشم تو درآمد

چو ببرید از تو خون از تو برآمد

بلندی یافت تا چشمم،‌ برامد

از آن اندر بلندی با سرامد

چو در هر علم عالی‌گوهر آمد

ز هر یک همچو گوهر بر سر آمد

چو خورشید از خم گردون درآمد

ز زیر چرخ سقلاطون برآمد

چو ابر از آسمان گریان برامد

همه روی زمین خندان درامد

چو گربه بر دوید و بر سر آمد

ز سگ در تک بصد ره بهتر آمد

هوا را آب خضر از سر درآمد

زمین را گنج قارون با سرآمد

چو باده پای کوبان بر سر آمد

شه از یک کاسه چون دیگی برآمد