نباشد یاد ایشان هرگز از خود

نخواهد هیچکس را ذرهٔ بد

هر آن کو یک دم اندر خود بماند

یقین کز وی عبودیت نیاید

هم از حضرت خبر دارد هم از خود

شناسد بد ز نیک و نیک از بد

براه شرع و تقوی در بکوشند

بظاهر حال خود از کس نپوشد

بخواه از حق تعالی امت خود

که تا بخشد مر ایشان را همه بد

براق آورد آنگه پیش احمد

عنان او گرفته در کف خود

ندارم همسری از دزدی خود

کنون نیکم اگرچه کردهام بد

زبان دارد گنه در حکم احمد

که این یک نکته میگوید چنین بد

چو دنیا سجن مؤمن گفت احمد

حقیقت هست منصور و مؤید

چگونه این نباشد آنچه خواهد

کند تقدیر و آن هرگز نشاید

هر آن تقدیر کو سازد بباشد

اگر خواهد کشد خواهد نوازد

مرا مقصود اینجا بود احمد

ازو گشتیم منصور و مؤید

اباتست این زمان ای شیخ احمد

ترا بنمود منصور و مؤید

هر آن سالک که بیند جمله احمد

شود در عشق منصور و مؤید

چو کردم نوش بیرون یافتم خود

شدم فارغ یقین از نیک و از بد

دو جوهر دان تو عقل وعشق در خود

ولیکن عقل بیند نیک یابد

کسی کز ما در اینجا گاه دم زد

حقیقت کام دید از ما چو بستد

خبردارت کند از نیک و از بد

تو اینجا بیخبر مانندهٔ دد

ابوجهل لعین باشد چو احمد؟

حقیقت مصطفی نیکست و او بد؟

که با من در نهان جانست واصف

منم از ذات جان پیوسته واحد