پدر بگشاد الماس زبان را

بسفت آنگه گهرهای بیان را

پسر را گفت گر داری هدایت

همه عمرت تمامست این حکایت

پسر گفتش که درویشی بسیار

بسی باشد که آرد کافری بار

بزر چون دین و دنیا می‌شود راست

ز حق هم کیمیا هم زر توان خواست

تو امّید منی در عین طاعت

مرا بخشا ز نور خود سعادت

تو اصل جوهری در اصل فطرت

ترا دادست ایزد جاه و حرمت

خبردارند از دریای فضلت

چه باشد گر کنی بر جمله رحمت

همه او بود لیکن در حقیقت

شد او خاموش و دم زد از شریعت

چو در قرآن امام خاص و عامست

چرا در حکم خویشان ناتمامت

سحرگاهی نفس زد صبح دولت

برون آمد زن زاهد ز خلوت

که چندانی که در دل رشک بیشست

بچشم عاشقان در اشک بیشت

وَمَا مِن دابّةٍ منشورِ شاهیست

اَلَم تَعلَم نفاد پادشاهیت

چرا آرد به بین نفرت ز کثرت

که داد او را بگو منشور وحدت

چه گویم با که گویم این حقیقت

زبان وهم کی داند طبیعت

مخواه از عاشق و دیوانه خدمت

که او خود سوخت از درد محبت

تو شهبازی و مرغان خشم و شهوت

بپایت برنهادند بند غفلت

همان مذهب که مشتی پیرزن داشت

مرا آن مذهبست اینک سخن راست

ز دور نه سپهر یک ده آیت

چه باید کرد چندینی شکاست

چرا داری طریق کافران رت

که تو زر می‌پرستی کافران بت

وجودی در زوال حدّ و غایت

فرو شد در وجود بی نهاست

بزد بر عقربو بر آسمان دوحت

چنان محکم که عقرب بر کمان دوخت

ز ابن مطلّب برخاست امامت

چنانک از ابن عبّاسش خلافت